Kamburluğumun Sebebidir

Buraları çok ihmal ettim, farkındayım. Bu ara elimden geldiğince daha aktif kullanmaya çalışacağım. Bakalım, hayırlısı. :) Umarım hâlâ buralarda, hâlâ benimlesinizdir. Çünkü yazı yazılır, mesele değil. Ama diyor ya Özdemir Asaf; "Okunan her sözcük ısınır ve doyar." Isınsınlar, doysunlar.

"Türkgücü Köyü'nde mumsuz bir ikea feneri"

Kibirden bahsetmek istiyorum misal. Bu ara sıkça göz göze geldiğim o garip şeyden. Kibir, bir his olarak kibir, hislerin en değişiği, en acayibi bana sorarsanız. Gerçi niye sorasınız da, olsun, içimden gelmişken diyeyim ben diyeceğimi. Hislerin de maddenin halleri gibi halleri varsa, bence doğal halleri sıvıdır. Girdikleri kalbin, girdikleri ruhun şeklini alır, öyle devam ederler yollarına. Herkes kendi meşrebince sever nihayetinde. Herkes farklı yaşar mutluluğunu. Herkes başka türlü üzülür, başka türlü karşılar kötü haberleri. O his ve o insan arasındaki ilişki, biyoloji derslerinde anlattıkları bi asalak türü vardı, hatırlamıyorum ismini, ona benzer. Birbirini besler iki organizma hani. İkisi de bir fayda görür birbirinden. His, ruhun şeklini alır, onda akıp giderken de usul usul değiştirir o ruhun coğrafyasını. Ama kibir öyle değil. Kibir, gaz halinde bence. Ruhunuzu sarışını hissedemiyorsunuz. Her hareketinize, her tavrınıza, her sözcüğünüze sirayet ediyor sinsice. Kibir, girdiği ruhu ele geçiriyor, tamamen başka birine çeviriyor onu. Hani ocaktan, şofbenden sızan gazın bir anda öldürmesi gibi öldürüyor ruhları ve yerlerine geçiyor. Bu ara çok maruz kalıyorum sözcüklerden taşan kibre. Geçen misal, bi dergide bi yazarın hepi topu yarım sayfalık metnini okudum, öyle yoğundu ki kibir, bir süre başka şeyler okumaya devam edemedim. İnsan bu sinsi histen nasıl korunur bilemiyorum. En fenası da o galiba. Korkuyorum ben ondan. Ara sıra ruhun pencerelerini açıp havalandırmalı belki. Bir de dua ediyorum işte çokça. Ortaokula giderken gördüğüm, dimdik
duruşundan kibir sızan o adama da bi çift lafım var: senin yüzünden kambur oldum lan!