Yapbozun Fazla Parçası

İnsanın insanı anlayabildiği bir devir oldu mu dünyada?
Olsaydı, dünya dönüyor olur muydu hâlâ?
Hani diyor ya Oğuz Atay, Tutunamayanlar'da, "Ya beni anlarlarsa sonunda? Daha fena... Daha fena..."
Sonra Necip Fazıl geliyor aklıma. "Bütün insanlığı dövsen havanda," diyor üstat, "Zerre zerre herkes yine yalınız."
Bir yapboz gibi geliyor hayat bana çok zaman. O yapayalnız parçaları bir araya getirip bir resim, bir görüntü, bir anlam oluşturmaya çalışıyorsun. Olmuyor. Beceremiyorsun. Ömrün beceremeyişlerle geçiyor. Bazen renklerinizin tonu tutuyor bir başka parçayla, o girintili çıkıntılı yerler uymuyor. Bazen şekiller cuk oturuyor da çok aykırı duruyor diğer parça yanınızda. Tamamlamıyor resmi. Ne bileyim, bir şekilde olmuyor işte.
Her insan, kendi yapbozunun eksik parçasını arıyor.
Ben, bir başıma bir parça, gördüğüm her yapbozda yerimi arıyorum.
Bulamıyorum.
Herkes, eksik parçanın peşinde.
Ben, kendini hiçbir yapbozda bulamayan, bir fazla parça.
Ama bazı anlar var. Yerini bulmuş gibi oluyorsun. Olmadığını anlayana kadar geçen o anlaşılma hissi var ya...
İyi ki var.
O olmadan yola devam etmek ne zor olurdu.
Ne zor olurdu hep yapmaya çalışmak bozulup duran bir resmi...
Gözlerinden şefkat sızan insanlar, gitmeyin, olur mu?

Yorumlar

EFERVESAN BALIK dedi ki…
lüzumundan fazla iyi anladım bu yazıyı. anlayamıyor olmak isterdim...