Çakmak Ağacı

çakmak ağacı

Otuz dokuz.
Bu tam otuz dokuzuncu oluyor. Bir süredir işe gitmek için kullandığım yolun hemen hemen ortalarına denk gelen asırlık bir ağacın altında bulduğum otuz dokuzuncu çakmak bu.
Tamam, çakmaklara bir düşkünlüğüm var. Evden çıktığımda cebimde en az üç çakmak varsa, normal bir insan gibi yaşamımı sürdürebilirim. Gün içinde bu sayı ikiye düşerse, bankadan üç aylığını çekmiş evine dönen teyzelerin tedirginliği gelir yapışır üstüme. Tek çakmakla gezmek zorunda kaldığımda, takip ediliyormuş paranoyasıyla habire arkasına dönerek yürüyen biri gibi ceplerimi yoklar, etrafımdaki tüm nesneleri bir bir kaldırıp altına bakarım. Sonuncu çakmağımı kaybetmek yahut birine kaptırmak talihsizliği yaşadığım günlerde ise akvaryumuna dönmeye çalışan bir balık gibi çırpına çırpına bakkala büfeye atarım kendimi.
Dolayısıyla uzunca bir süre bu ağacın dibindeki çakmaklar küçük sevinç ve rahatlamalar dışında bir duygu oluşturmadı bende. Her gördüğümü, etrafında gezinen sineğe uzanan kurbağa dili hızıyla alıp cebime attım. Eğil-kalk, çakmağı cebine koy işlemi toplamda saniyenin onda biri kadar filan tutuyordu sanırım. 96 kiloluk bedenime rağmen hem de.
(...)