Bir dönem, hiçbir şey yolunda gitmiyordu. Hani büyük kederler, büyük sıkıntılar değil ama olur ya, herkeste olur, biliyorsunuzdur. Her şey eksik eksik... Hani çocukluğumuzun Pazar '89 - Pazar '90 'ı filan vardı ya TRT'de. Orada bir oyun vardı. Karelerin üzerinde boşluklara denk gelmeden adım atarak en uca varmacalı bir şeyler. Mayın tarlasının boşluğa düşmelisi... İşte sanki her adımda o boşluğa düştüğünü hissettiği anlar oluyor insanın. O anlar uzuyor sonra. Sürmüyor da süründürüyor. An sürmek çünkü. Sürükler yalnızca... İşte öyle bir halet-i ruhiyenin orta yerinde sıkıntıyla otururken teybin play tuşuna bastım. O zamanlar cd-çalar filan yoktu. Tıpkı vitesli bisiklet gibi onu da artık kimseyle heyecanımı paylaşamayacağım kadar geç edinebildim. Neyse, bu değil konu. Ben bu çağrışımlarla ne yapacağım bilmiyorum. Onların beni soktuğu yolları daha çok sevdiğim doğrudur lakin anlatmak istediklerimi anlatamadıkça da bir anlaşılamama sanrısı. (Sanrı ne demek acaba?) Sözün kısası, bastım play tuşuna ve bu şarkı başladı. Şarkılar galiba benim hayatımda hep bir dönüm noktası oldu. Böyle bir anda karşıma çıkan, ruhumu iyice bir silkeleyip parçaları yerine oturtan şarkılar... Şarkı bitti. Geri sardım, bir daha dinledim. Yine bitti, yine dinledim. Yine bitti, yine sardım başa... Ne güzeldi öyle yorulmak. Şimdi, mesela, "parçayı yinele"ye tıkladım ve galiba anlamı o zamanlarki kadar iyi idrak edemiyorum. O günkü gibi hissedemiyorum. O günkü hislerimi hatırlıyorum yalnızca. Galiba insan yorulmadan öğrenemiyor. İşte o akşam, bu şarkıyı onlarca kez dinledikten sonra, ilk kez kendime gülümsedim. Gülecimdir normalde ama işte insan kendine niye gülümsesin ki... Gülümsedim. Sonra hafifledim. Boşluk, çünkü, dünyanın en ağır şeyi... Onlar dolmaya başladı ve ben hafifledim... Bir şarkı dinlemekten başka hiçbir şey değişmemişken hayatımda...
Yorumlar