"Adını koymam," diyor şarkı. "oy oy" var sonunda da. Mühim bu. Yazıda anlamsız görünen ne kadar ses varsa, duygu onlardadır. Her neyse, bu değildi söyleyeceğim. Adını koymamak, sonsuzlaştırmak bir şeyleri. Ne şahane. Tanımlar, bazen bana şu aksiyon filmlerindeki takım elbiseli, güneş gözlüklü ve şişe gibi ölen/öldüren kiralık katilleri andırıyor. Hikâyesi olmayan, öylece görünüp geçen ekrandan. O yüzden hep adını bilmediğim şeyleri anlatmayı daha çok sevdim ben. Hani asfaltın üzerinde etrafına bile bakmadan ilerlemek değil de gide gele bir yol açmak çimlerin üzerinde.
"Adını koymam," diyor şarkı... Gerçeği rüyalaştırmanın, rüyayı yaşamanın en kestirme yolu. Adını koyup da ne olacak ki? Nasıl da anlamsızlaşacak bir süre sonra. Rüyalar, halbuki, nasıl da unutulmaz. Güzel bir rüya görsek şimdi. Tam da bu şarkının üstüne. Ama ne olur, "tüh, rüyaymış!" demeyin uyanınca. "Ne güzel rüyaymış," diyelim. Gülümseyelim sonra.
"Adını koymam," diyor şarkı... Gerçeği rüyalaştırmanın, rüyayı yaşamanın en kestirme yolu. Adını koyup da ne olacak ki? Nasıl da anlamsızlaşacak bir süre sonra. Rüyalar, halbuki, nasıl da unutulmaz. Güzel bir rüya görsek şimdi. Tam da bu şarkının üstüne. Ama ne olur, "tüh, rüyaymış!" demeyin uyanınca. "Ne güzel rüyaymış," diyelim. Gülümseyelim sonra.
Yorumlar