Kandırmaca

Ben inanmak istiyorum, tutmuş gerçekleri anlatıyorsunuz bana. Şu hayatta gerçekler kadar inandırıcılıktan uzak bir şey görmedim. Bırakın şu soğuk gerçeklerinizi. İnanacağım bir şeyler anlatın bana... İnanacağım bir şeyler... Öyle bir anlatın ki inanayım söylediklerinize... İnce bir hüzün geçsin içinden. Ben hüznün ince misinasına takılıp içine düşeyim o alemin... Ne dediğiniz önemli değil ki... Ben size inanacağım. Yeter ki gerçeğin tuğlalarından duvar örmeyin yüreğinizin önüne. Gözlerinize hiç yakışmıyor...

Masal kitaplarını usulca kapatsın anne babalar artık. Gerçeğin duvarına çarpar gibi oluyorum.... Halam bana masal okumak için öğrenmiş okumayı. Al sana masal gibi gerçek.... Ne zaman aklıma gelse gözlerim doluyor. Bir diğeri kırkındaydı, hafta sonu kurslarında öğrendi okuma yazmayı. Ben üniversitedeydim. Ziyaretine gitmiştim, incecik bir çocuk kitabı vardı elinde. Nasıl masum, nasıl heyecanlı görünüyordu. Al sana masal gibi gerçek... Ne zaman hatırlasam halamın o görüntüsünü alıp yüreğime sokasım geliyor. Böyle gerçekler anlatın ya da... Bir duygusu olsun...

Magda Szabo da "Bir duygunun katkısı olmadan bütün tanımlar eksik kalıyor," demişti, şimdi hatırladım.

Yani diyorum ki, beni gerçeklere inandıramazsınız, beni duygulara inandırabilirsiniz. Ne olur, biraz da oradan sorun. Hep çalışmadığım yerden geliyor sorular... Hep alışmadığım yerden vuruyor.

Bir de Özdemir Asaf vardı değil mi? "Beni öyle bir yalana inandır ki / Ömrümce sürsün doğruluğu..."
Ah... desem, sussam sonra... okurken "h"yi nefesiniz yettiğince uzatın...