Uyuyalım, Kaynasın İçimizin Kırıkları...

Bu gece uyuyalım. Dün küçüldük yeterince. O kadar küçüldük ki çocuk gibi birbirimize girdik kendimle. Haklıyım ama! O başlattı...

Herkesin birbirini tanıdığı ama kimsenin seni tanımadığı bir ortamda otururken görünmez olmak istiyor musun sen de? Sanki en ufak bir harekette herkes dönüp sana bakacakmış gibi tuhaf gözlerle. Sevmenin gereği olabilir mi buna katlanmak? Görmeden sevemez miyiz? Tanımadan? Uzaktan öyle... Neden bu görme, sevdiğini bildirme arzusu? Neden görülmek istiyor insan? O bilsin diye sevmiyorum ki ben, sadece sevmek, içinde bulunmaktan hoşlandığım bir duygu durumu. Görmek ve görülmek, bilmek ve bilinmek arzusu karışınca, başkalaşıyor her şey... Sevmediğim şeyler yaparken buluyorum kendimi. Sevmediğim şeyleri yaparak sürdürebilir miyim sevgimi? Sevmediğim şeyler yapmak, sevgimin dibine gübre atmak gibi mi? Sevgimi büyütüyor mu yani? Yoksa altını mı çiziyor görülme arzusunun?

Kendimi görünmez kılmak isteğiyle yazıyorum bunları. Yazdıkça harflerin arasında kayboluyorum sanki. Sonra kapılardan dönüyorum hep... Hep kapılardan dönmeli belki... Varmayı değil, gitmeyi arzuluyordum ya hani...