Kalemler Aslında Bir Müzik Aletidir

Hani kırılması mühim değil de, sıvıdır benim kalbime dolan umutlar biraz, çok ıslanıyor sonra yerler... Kayıp düşme... Kalbin bir vazodan çok da bir farkı yok nihayetinde. Çiçeklerle güzelleştirilmeyi beklerler ve yapma çiçekler çirkin durur ikisinde de.
İşçiliği ne denli ince olursa olsun, çiçeklere ev sahipliği yapmaktır vazonun işi. Neye yarar peki güzelliklerden yoksun bir kalp? Ne zaman bir insanın yüreğinin güzelliğinden bahsetsek, onun sevgilerinden bahsediyoruzdur aslında çünkü...
Ama hayır, bu değildi bahsedeceğim... Diyordum ki dikkat et kendine. Lütfen, düşme, kırılma, incinme. Yanmasın canın... Mühim değil sahiden kırıklar. Sadece kalbimin çiçeklerini yerlerde görmek üzüyor beni...

Her şey bir an sürüyor. Sadece bir an... Kırılma anı. Sonra ne çabuk yerleşiyor hüzün. Ne hızlı mahzunlaşıyor insan... Çay nasıl da birdenbire dönüşüveriyor keyiften şifaya... Bir an sonra anlıyoruz bazen bir an öncesini... Belki farkında bile olmadığımız bir müzik çalıp duruyor içimizde usulca... derinden... Birden kesiliverince düştüğümüz boşluktan anlıyoruz varlığını. Vardı-lığını diye bir kelime türetmeli ya da... Hani aniden diniveren rüzgâr gibi... Aniden susuveren bir kuş, birden ıslığı kesilen çaydanlık.... Eski usul belki benim ruhum... Hani sanki içimdeki kaset sarmış gibi... Kasetler sarınca hep kaleme sarılmaz mıydık?

Plak dönemine yetişemediğimden belki, pek takılıp kalmadım bir şeylere... Çizik CD insanlarının ufacık çizikler yüzünden kopardıkları vaveyladan hoşlanmıyorum... Kasetler ne güzel, sabrı öğretiyor. Aynı şarkıyı üst üste dinlemek için bekleye bekleye öğrendik belki biz beklemeyi, bilmiyorum ki...

Biraz arıza kalacak belki ama kalemler, aslında bir müzik aletidir...