Sokaklardan Toplanan Sözcüklerdir

Bazı sokaklarda yalnızca karşılaşma umudu yürütür insanı. Kulağında çalan şarkının önemi kalmamıştır mesela. Yüreğinin sesi bastırır tüm sesleri... Bazı sokaklarda yalnızca yüreğiyle yürür insan...

Karşılaşma umuduyla yürünen sokaklar şimdiki zamanda yaşamaz asla. Ya geçmişten anılar dizilmiştir iki yandaki apartman merdivenlerine çekirdek çitleyerek, yahut belirsiz bir zamana taşınır insanın yüreğinde hayallere bulanıp.

Yüreğin kendine has bir zamanı vardır çünkü. Tik tak diye atmaz orada saatler. Her hareketiyle insanın tenine batan o akrep ve yelkovana inat, sanki bir denizin yüzeyinde öylece süzülür yüreklerde zaman. Karşılaşma umuduyla girilen sokaklarda insanlar yürümez, süzülür yalnızca.

Bir köşeden çıkıp gelirsin diye köşelere yaklaştıkça yavaşladığım doğrudur. Yüreğimin zamanını şimdiki zamana uydurmak için oyalandığım da...

Çoğu zaman girmeye korktuğum sokaklardır seninle karşılaşabileceğim sokaklar. Seninle karşılaşma umudu, hemen bitmesin diye gıdım gıdım yenen bir tatlı gibi çünkü.

Nedense hep soğuk havalarda esiyor çıkıp hayalinin peşine düşmek. Belki bir üşümeyi paylaşmak kutsal bir şeydir. Belki de uyuşsun diyedir seni özlemelerim. Ne önemi var ki? Üşümek hiçbir şeyi çözmese de hep iyi gelir.

Ellerim donmasın diye yazıyorum. Yazmak, sana yüreğimi göstermek için bildiğim tek yol. Üstelik kötü çaylar içerken daha rahat yazıyorum. Sanki ben yazdıkça gelen çaylar güzelleşecek. Halbuki daha kaç çay söyleyebilirim ki?

Biraz da etraftakilerle göz göze gelmemek için gömülüyorum sayfalara. Hani halının desenlerini incelemek gibi bir şey bu yazı. Nasılsa bir gün seninle karşılaşacaksam hiç beklemediğim bir anda, başımı kaldırır kaldırmaz göreceğim seni.

Sigarayı tutan el soğuk, çayı tutan el sıcaktır hep. Kalemle sigara beraber, çay tek... Hem yürürken çalan şarkılar da avans almış diğerlerinden. Hep bir-sıfır önde başlarlar maça.

İnsanın ancak üşürken idrak edebildiği şeyler vardır...

İyice karardıysa hava, vaktidir cebime attığım kitabı çekip okuyamamanın...