Merak Ettiğim İnsanlar

Hayatımdan gelip geçen insanlar var. Öyle hayatımı değiştirmiş, büyük olaylara sebep olmuş insanlar değil. Ama hep aklımın bir köşesindeler ve ön plana çıktıkları her an yüzümde bir tebessüm beliriyor. Ben galiba insanların hayatlarını değiştiren biri olmaktan ziyade o tatlı tebessümle anılan insanlardan olmak istiyorum. Çünkü her daim hazır tatlı bir tebessüm aslında bir değişim sürekliliğidir.

Mesela tek ders yüzünden yarım dönem uzayan okulumdan arta kalan zamanları değerlendirmek ve tabii ki kendi evime çıkabilmek için bir kitapçıda çalışmaya başladığımda, işin daha başındayken tanıştığım bir müşteri vardı. Epeyce yaşlı, güçlükle yürüyen, daima kravatı ve kasketiyle gelen ak saçlı ak bıyıklı bir amca. Genellikle Almanca sözlük baskılarıyla ilgilenir, İngilizce basılmış biyografileri de sıkı takip ederdi. Mağazaya geldiğinde genellikle ben ilgilenirdim. Bir süre sonra zaten başka arkadaşlar yanına gitse de beni sorardı. Kasadaki arkadaş kapıdan onun girdiğini görünce hemen bana seslenirdi. Çok hoşsohbet, acayip tatlı bir insandı. O zamanlar farkında değildim fakat şimdi, tam da şu satırları yazarken sanki biraz da rahmetli dedeme benziyormuş gibi hatırladım yüzünü. Ümit Bey'in soyadını kasiyer arkadaşa tekrar tekrar sormuş olmama rağmen hiç aklımda tutamadım. Şu an da hatırlayamıyorum. Bir sene boyunca haftada bir defa muhakkak uğrardı. Bir süre sonra gelmemeye başladı. İşte Ümit Bey'in akıbetini çok merak ediyorum mesela. Keşke biraz daha sohbet etme, onun bilgeliğinden biraz daha faydalanma imkânı bulabilseydim. Gelmeyişinin nedenlerini düşününce aklıma hep istenmeyen olasılıklar geliyor.

Sonra üniversitede okuduğum sıralarda oturduğum mahallenin tam köşesinde bir kuruyemişçi dükkanı vardı. Abur cuburumu genellikle oradan tedarik ederdim. Zaman zaman adını şu an hatırlayamadığım genç bir çocuk, zaman zamansa adını hiç öğrenemediğim (öğrenmek için çaba da harcamadım aslında, kuruyemişçi amcaydı o) bir amca duruyordu. En fazla 60larındadır. Çok değişik bir amcaydı. Değişik derken bir kıyaslama olarak tabii. Bir kuruyemişçi amca düşünün ki, ayın ilk günlerinde tutan abur cubur kriziyle dükkana dalıp bir poşet dolusu çikolata, bisküvi, cips filan alan birine "Evladım sen onların hepsini yiyemeyeceksin zaten? Ne o öyle her şeyden almışsın? Öğrencisin sen. Ayın da başı. Paran bitmesin sonra ayın ortasında," diyor. Bir kuruyemişçi amca düşünün ki, o öğrenciyi aldıklarından bir kısmını geri bırakmaya ikna edemeyince, ödemeyi alırken hem indirim yapıp hem  de "Bak parasız filan kalırsan kasa burada, gel iste," diyor. Bir de hani insana sevildiğini hissettiren sıcacık, şefkatli bakışlar, tebessümler vardır ya, ne zaman içeri girsem o amcanın gözünde o bakışları, yüzünde o tatlı tebessümü bulmak o kadar huzur vericiydi ki... Sonra yukarıda anlattığım dayımın evinden ayrılıp kendi evime çıkma olayı yaşandı. Taşındıktan bir yıl sonra dayımı ziyarete gittiğimde amcanın oğlu dükkandaydı. O ziyaretten bir yıl sonraysa bir tesadüfler silsilesi eseri mahalleme geri döndüm, fakat dükkan el değiştirmişti. Yeni sahiplerine sordum, onlar da bilmiyormuş. Sonra onlar da devretti zaten... O kuruyemişçi amca şimdi ne yapıyor, kimlerin hayatında tatlı anılar bırakıyor bilmiyorum fakat yeniden karşılaşmayı çok isterim.

Hani bayram geliyor ya, Ümit Bey'in de, kuruyemişçi amcamın da ellerinden öpüyorum. Onları ve onlar gibi birkaç tatlı tebessüm insanını daha tanımış olmak, yüreğime kurulan bayram panayırları gibi... İyi ki gelip geçtiniz hayatımdan... Geçmeseydiniz iyiydi ama her şeyde vardır bir hayır.