İnşaatı Süren Bir Öykünün Maketidir

İnsanlar tuhaf. Anlayamadıkları bir şeyle karşılaştılar mı anında yapıştırıveriyorlar etiketi: Tuhaf. E ben de insanım haliyle. Zaten o yüzden insanlar tuhaf diyorum. Çünkü benim anlayamadığım bizatihi insanlar. Gerçi kim anlamış ki insanları? Ama başkaları tek tek seçiyor tuhafları. “İnsanlar tuhaf” derlerse kendilerini de katmaları gerekecek çünkü.  Belki de ben dışarıdan baktıktan sonra kendimi de kattığım için bu genellemeye, sahiden tuhafım. Dengesiz bir denklem bu. Matematik ve psikoloji el ele vermeli belki. Anlamakla ilgili her şeyde kendime dışarıdan bakabilirim de mevzu hissetmek olunca, sonsuzun dışına çıkmak gibi bir şey kendine dışarıdan bakmak. Mademki kendimi çıkaramıyorum bu hissin çemberinden, o hissi çıkarıp atmalıyım içimde yuva yaptığı her yerden. İşte bu kararla başladı zaten bütün hikâyem.

Hikâyeler baştan başlanarak yaşanır. Ama onları anlatırken baştan başlamak, o hikâyenin insana yaşattığı gizemi aynen korumak neredeyse imkânsızdır. Anlatıcı farklı, kendine has bir gizemin peşindedir. Çünkü onun için hikâyenin yaşanma biçimi değil, sonucu önemlidir. Hikâyesini anlatmaya karar vermesinin nedeni, sonucundan başka bir şey değildir. Ve karşısındakine muhakkak değerli bir son sunacağının ipuçlarını vererek onu heyecanlandırmaya, merakını diri tutmaya çalışırken hikâyenin diriliğini önemsemez.

Ayak izleri yoktur aslında hikâyelerin. Sadece nefesleri vardır, her an ensenizde hissettiğiniz. Ben o nefesi boğmak istedim. Hikâyemin yüzüne yastık bastırırcasına kulaklarımı tıkadım ona. O, her denememden galip çıktı. Dahası her başarısız teşebbüsümde cezalandırdı beni.

Farkındaydım her şeyin. Ama onlar fark etmediler. Kendimi hikâyemden özgür kılma çabalarıma, kaçışıma itibar etmediler. Zamanla  öğrendim ben de. Kaçmak başarı ihtimali sıfır olan bir eylem. Yakalanmazsanız, sonsuza dek sürer gider kaçmak eylemi. Yakalandığınız an, biter zaten. Ben bunu fark ettiğimde, çok geç olmuştu.

Ben hikâyemi başından yaşamış olsam da sondan başlayarak anlatacağım ve bunu sırf, çaresizce "Nereden başlasam ki?" diye soranlarla dalga geçercesine gülerek "Baştan başla," diyenlere inat yapacağım. Sonrası Allah kerim.

Başaramadım! Benim hikâyemin sonu bu. Başaramasam yine iyi. Üstüne bir de yanlış anlaşıldım. Bu günlük, başaramayışımın ifadesi, başarısızlığı kabul bildirgesidir aslında. Yok etmeye çalıştığım bir hikâyeyi anlatmayı seçtim, çünkü hiçbir zaman içinde bir parça zehir taşıyabileceğim bir yüzüğüm olmadı. Zaten öyle bir ölüm de hayal etmiş değilim. Benim ölümüm boğularak olacak. Bir gün kalbim taşımakta zorlandığı bu ağırlığı daha fazla kaldıramayarak ruhumun fırtınalı denizinde batacak.

Saklanmak için sığındığım bir pansiyon odasında yazıyorum bunları. Saklanmak da kaçmak soyundan aslında. Başarı ihtimali sıfır. Ama tek ortak noktaları değil bu. Kaçmak ve saklanmak, hayatın bize sunduğu ve çocukluk çağıyla sınırlı tutmadığı birer oyun. Yokluğunu fark ettirme oyunu. Bulunmak arzusuyla saklanır çoğu zaman insan. Varlığıyla fark ettiremediklerini yokluğuyla fark ettirmek ister. Varlıktan çok boşluğu fark etmeye meyyaldir çünkü insan. Bir zamanlar var olanın boşluğunu. Aslında belki de daha burada çıkmaza girdi hikâyem. Ben yok etmeye çalıştıkça o iyice kazındı hafızama.

Onu unutmak istedim. Gördüğüm ilk andan itibaren. Sevmekten çok unutmak istedim. Herkes gibi ben de acı çekmekten ölesiye korkuyordum ve unutmanın sevmekten daha acısız olduğuna dair inancım tamdı. Unutma çabasıyla yaşadıklarımdan sonra öğrendim ki insanlar unutmanın sevmekten, acıdan kaçmanın acı çekmekten daha zor olduğunu anladıkları zaman dünya büyük bir şenlik alanı olacak.

Kaldırımın çizgilerine basmadan yürüme çabası gibi acıdan kaçarak yaşamaya çalışmak. Ancak çocukken başarıyla oynanabilen bir oyun bu.  Biraz da ters tepiyor sanki. O çizgilere basmamak için uğraştıkça, onlar zihnimizde daha çok yer işgal ediyor. Hep bir acı düşüncesiyle yaşamak, acısız yaşamak değil ki… Kaçmanın bir laneti de bu. Yok saymanın… Biz yok saydıkça daha çok var oluyor o çizgiler ve daha temkinli davranmak zorunda kalıyoruz. Kaçmak, kaçtığın şeyin zihnindeki varlığına büyüteç tutmaktan farksız. Sen kaçtıkça onun zihnindeki varlığı büyüyor. Hâlbuki o çizgiler yolun bir parçası sadece. Bunu kabullenseydim, daha rahat yürüyebilirdim o yollarda.

Velhasılıkelam, gördüğüm an kaçmak, unutmak istediğim o yüz içimde büyüdükçe büyüdü. Başıma ne geldiyse de unutmak umuduyla yaptıklarım yüzünden geldi. Herkesten gizleyeceğim bir deftere, yüreğimi herkese duyurmak için anlatacaklarım var ve sonundan yeterince bahsettiğime göre başa dönmenin zamanı geldi. 

Psikolojik yardım almam gerektiğine karar verdiler. Unutmak için yaptıklarımı yanlış anladılar çünkü. Bir kere bile “Neden yaptın” demeden, yaftaladılar. Bu da başı değil hikâyemin, farkındayım. Evet, daldan dala atlıyorum. Ama ben aklımın değil yüreğimin izlerini sürüyorum. Bütünlüklü metinler aklın ürünüdür. Yüreğimin kalıbından çıkan bir şeyin ise parça parça olmama ihtimali yok.

Onu ilk gördüğüm an, olacaklar canlanıverdi gözümde. Parça parça… Görüntü her değiştiğinde “fiuuv” sesini duyuyordum zihnimde. Evdeyim. Yerimde duramıyorum. Kendimi durduramıyorum. Onu ilk gördüğüm yerdeyim. O gün gördüğüm tarafa bakıyorum. Kalabalık. İnsanlar geçiyor. Ama biliyorum, o yok içlerinde. Olsa, yüreğimde fon müziği çalardı. Kulaklarım uğuldar, hayat ağır çekimde akardı. Evdeyim yine. Aklımdan çıkmıyor. Ertesi gün yine aynı yere gidiyorum. Saatleri değiştiriyorum. Her kombinasyonu deniyorum. Sonunda bulacağım, biliyorum. İnsan hisseder böyle şeyleri. Ve nihayet, hayalimdeki kaçıncı deneme bilmiyorum ama denk geliyorum. Heyecandan kalbim hızla atıyor. Kısacık bir an göz göze geliyoruz. Onu hep beklediğim yerde bütünleşmiş olduğum direkten ayrılıyorum. Dikleşiyorum. Takip ediyorum sonra ağır ağır. Görme ihtimalimin daha yüksek olduğu bir bekleme alanı seçmek niyetim. Fazlası değil. İş yerini öğreniyorum. Beklemeye devam ediyorum. Bir tek an görmek için. Kar, kış, soğuk, tipi, heyelan, deprem… Fark etmez… Bir an görmek için beklerim. Ne yapayım, ben öyle severim. Ne tek kelime ediyorum ne yanına gidiyorum. Kendi kendime sevip kendi kendime tükeniyorum. Ve sonra ölüyor. Beni bir an olsun sevmeden. Benim onu nasıl sevdiğimi bir an bile bilmeden… Asıl zulüm ondan sonrası. Ben bu acıdan nasıl sıyrılabilirim ki?

İşte tüm bunlar olmasın diye, onu unutmaya karar verdim. Bir hayalde bile bunca acı veriyorsa, gerçeği muhakkak ki kaçılmaya değer bir acıydı. Ama yağmurdan kaçarken doluya tutulmak deyiminin dilde kendine sağlam bir yer açmasının nedensiz olmadığını hesaba katmam gerekirdi.