Herkes Tabağındakini Bitirirse?

Bugün sevdiğim bir kardeşimle konuşurken aklıma geldi.
Çocukken annem de babamda öyle tabağımdakini bitirmem için fazla zorlamazlardı beni. Tabaktaki yemeğe bakarak endişeyle "Ama ben bunun hepsini bitiremem ki?" dediğim zaman, "Sen yediğin kadarını ye bitiremediğin kalsın kızım," derlerdi. O güvenle yerdim hep. Hiç öyle arkandan kovalar, arkandan ağlar, rüyana girer filan demezlerdi.
Tabii zaman zaman yemeğe misafirimiz gelirdi, yahut biz birilerine yemeğe giderdik. Ya da bir iki aile beraber dışarıda yemek yerdik. Böyle sosyalleşilen yemeklerde duyardım ben benzeri cümleleri. Bu arkadandan kovalarlar dışında bir de derlerdi ki, "Bak çok günah, insanlar çöplerden yemek topluyor, sen tabağındakini bitirmiyorsun."

O zaman içim burkulurdu işte. Ve inanın bana, bu cümleler bende tabağımdakini iştahla bitirmemi sağlayacak bir etki yaratmaktan çok uzaktı. Daha çoğunu bırkamak isterdim tabağımda. "Biraz daha ekleyin tabağıma, biraz daha koyun. Daha fazla bırakmak istiyorum." derdim. Çünkü o çocuk aklım derdi ki bana, "İyi de ben tabağımı bitirirsem, herkes de bitirirse çöpten toplayanlar hiç bulamaz ki yemek. Hep aç kalırlar o zaman. Ölürler açlıktan."

Belki de bu soruya tatmin edici bir yanıt bulamadığımdan, hâlâ ayrı bir poşet içinde ve küflenmeden atarım ekmekleri. Bazen elimin ayarı kaçıp da fazla yaptığımda anneminki kadar lezzetli olmayan yemekleri, yiyeceğim kadarını ayırıp kalanını çöpe atarım.

Öyle değil mi ama? Herkes tabağındakini bitirirse.... Olmaz ki...