[Tarihten Bir Yaprak]İnsanların ve Sokakların Hikâyeleri

Geçen gün lise yıllarında yazdığım bir öyküyü karıştırdım tekrar. Bilgisayardan nefret ettiğim, sarı teksir kağıtlarına kurşun kalemle, gösterebildiğim kadar özen göstererek yazdığım sayfalar... Silgi izleri... Kahve lekeleri... Sigara kokmuyor henüz, o dönem gizli içiyordum sigarayı. Ancak başımı camdan çıkararak...

Öykünün karakterleri tamamen Yeditepe İstanbul ve Sıcak Saatler dizilerinden kopyalanmış gibi adeta. Yer yer "Vay!O yaşta neler demişim ben la! Bu kadar da büyük konuşulmaz ki," dedirten cümleler mevcut. Ama içinden hoşuma giden birkaç  tasvir, birkaç cümle oldu. Bir de küçük bir denememsi çıkardım. Aşağıya ekliyorum. Hafif oynanmış olarak tabii. Çok küçük bir iki sözcük değişimi...




***
Her insanın bir hikâyesi vardır. Sade insanların mı? Her sokağın da bir hikâyesi vardır. dilsizdir ya sokaklar, o yüzden yaşadıklarından ziyade dile getiremedikleri duygularını akıtırlar hikâyelerine. Belki de bu yüzden cesaret edemez insanlar sokakları ve onların hikâyelerini irdelemeye.

Her insan kendi hikâyesinin baş kahramanıdır. Başka hikâyelerde de yer almak isterse, sıradan bir karakter olarak kalmaya razı olmalıdır. Oysa sokakların hikâyelerinde herkes eşit derecede kahramandır.

İnsanların hikâyeleri kahramanın gittiği yere kadar gider. Sokaklar içinse durum farklıdır. Bazı bazı değişse de kahramanlar, hikâye sürer gider.

Ama bir insan, hikâyesine bir sokağı kattı mı, çıkmaz sokağa girmiştir artık o hikâye ve mahkûmdur denize karışan akarsular gibi sokağın hikâyesine karışmaya.