Hani bazen kaldırım taşlarının çizgilerine basmadan yürümeye çalışırız. Bir çeşit yok sayma... O çizgiler yokmuş gibi davranacağız. Adamdan saymayacağız o çizgileri. Basmaya bile tenezzül etmeyeceğiz...
İşte o anlarda, yok saymaya çalıştığımız o çizgiler her zamankinden daha fazla yer işgal ediyor zihnimizde. İçimizde sürekli bir dikkat hali... "Basmamalıyım basmamalıyım basmamalıyım." İnsanı her zamankinden daha ihtiyatlı olmaya zorlayan haller... Yok saymaya çalıştığımız şey, zihnimizdeki varlığını giderek güçlendirir işte öyle zamanlarda... Ve hatta varlığını tam da bizim onu hiçleştirme çabamıza borçludur...
Tuhaf mı? Değil belki... Tuhaf olan bunu fark etmeyip sürekli yok saymaya çalışmamız bir şeyleri. Sonra da kızıp durmamız... Neden bir türlü kurtulamıyorum diye...
O çizgilerin varlığını tanıdığımız an çok daha rahat yürüyeceğiz. Kimseye çarpmadan, duraksamadan, ve kafamız rahat...
İşte o anlarda, yok saymaya çalıştığımız o çizgiler her zamankinden daha fazla yer işgal ediyor zihnimizde. İçimizde sürekli bir dikkat hali... "Basmamalıyım basmamalıyım basmamalıyım." İnsanı her zamankinden daha ihtiyatlı olmaya zorlayan haller... Yok saymaya çalıştığımız şey, zihnimizdeki varlığını giderek güçlendirir işte öyle zamanlarda... Ve hatta varlığını tam da bizim onu hiçleştirme çabamıza borçludur...
Tuhaf mı? Değil belki... Tuhaf olan bunu fark etmeyip sürekli yok saymaya çalışmamız bir şeyleri. Sonra da kızıp durmamız... Neden bir türlü kurtulamıyorum diye...
O çizgilerin varlığını tanıdığımız an çok daha rahat yürüyeceğiz. Kimseye çarpmadan, duraksamadan, ve kafamız rahat...
Yorumlar