Her çocuğun geçtiği bir dönem midir, yoksa bana has bir şey midir bilmem, bir dönem evlatlık olduğumu düşünürdüm. Hiçbir şey ikna edemiyordu beni. Ne abimin çocukluk resimlerini kendi resimlerin sanmam (harbiden çok benziyor bu arada) ne annemin arkadaşlarının "Ay ay aynı küçük Medik" demesi, ne babamın arkadaşlarının "Hocam kızınız size çok benziyor"ları ne de abimin arkadaşlarının "Oha lan Kero senin birkaç sene önceki halin geliyo" demeleri... Hiçbiri ama hiçbiri beni ikna edemiyordu...
Ben evlatlıktım. Yürekten inanıyordum buna. Zaten annem hep abimin sevdiği yemekleri yapıyordu. Babam doğumgünümde bana kalemkutusu alırken abime de alıyordu. Bana bi eşofman takımı hoop abime de. E iyi de neden ona hediye alırken bana almıyordu ki? Yok yok kesin evlatlıktım ben. Birçok delil vardı elimde. Ailenin benden büyük üç ferdine birden benzemem bir şey değiştirmezdi...
Uzunca bir süre evlatlık olduğumu düşünüp üzülerek yaşadım. Ta ki günün birinde Batman'a götürülüp sağ kolumda, omzumla dirseğimin tam ortasında yer alan üçgen şeklindeki ben grubunun aynen Munip amcam ve Mine halamda da olduğunu görene kadar.
Neden bilmem, o an ikna oldum. O güzel ailenin gerçek bir parçası olduğuma nihayet inanmış olmak inanılmaz rahatlatmıştı beni. Neyse ki işi daha ileri götürüp amcamın ya da halamın çocuğu sanmamışım kendimi:)
Beni genlerime inandıran o benleri gördüm de yine tatlı bir tebessümle hatırladım o günleri. Severdim ben çocukluğumu... Hem abimin resimlerini "benim o baksana tıpkı ben" diye sahiplenip hem de kendimi evlatlık sanacak kadar maldım az biraz ama iyi çocuktum ya:)
Ben evlatlıktım. Yürekten inanıyordum buna. Zaten annem hep abimin sevdiği yemekleri yapıyordu. Babam doğumgünümde bana kalemkutusu alırken abime de alıyordu. Bana bi eşofman takımı hoop abime de. E iyi de neden ona hediye alırken bana almıyordu ki? Yok yok kesin evlatlıktım ben. Birçok delil vardı elimde. Ailenin benden büyük üç ferdine birden benzemem bir şey değiştirmezdi...
Uzunca bir süre evlatlık olduğumu düşünüp üzülerek yaşadım. Ta ki günün birinde Batman'a götürülüp sağ kolumda, omzumla dirseğimin tam ortasında yer alan üçgen şeklindeki ben grubunun aynen Munip amcam ve Mine halamda da olduğunu görene kadar.
Neden bilmem, o an ikna oldum. O güzel ailenin gerçek bir parçası olduğuma nihayet inanmış olmak inanılmaz rahatlatmıştı beni. Neyse ki işi daha ileri götürüp amcamın ya da halamın çocuğu sanmamışım kendimi:)
Beni genlerime inandıran o benleri gördüm de yine tatlı bir tebessümle hatırladım o günleri. Severdim ben çocukluğumu... Hem abimin resimlerini "benim o baksana tıpkı ben" diye sahiplenip hem de kendimi evlatlık sanacak kadar maldım az biraz ama iyi çocuktum ya:)
Yorumlar
NE FARKLISI YAHU, HEPİMİZ İNSANIZ İŞTE! :)
Bu yazıyı yazdıktan sonra çevremde yaptığım küçük bir araştırmaya göre, sadece iki arkadaş bu zanna düşmemiş:))Demek normaliz:))