Bu aralar bir dolu yarım kalmış yazı birikti elimde. O konuya başlıyorum, tıkandığım yerde, kalıyor. Sonra başka bir konu geliyor aklıma. Başlamak lazım diyorum, başlayalım. Başlamak bitirmenin yarısıdır. Ama ancak yarısını yapabiliyorum işte. Sonra hoop dağılıyor dikkatim.
Bunca zaman hiç böyle bir sorunum olmamıştı. Dikkat dağınıklığı yani... Belki daha da ilerlemeden bir çaresine bakmalı...
Sonra acaba o yarm yarım yazıları birbirine eklemleyip anlamlı bir bütün haline getirebilir miyim diye düşünüyorum?
Bilmem...
Belki de artık internette popüler olan pekçok sitenin belirli karakter sınırları belirlemesi yüzünden uzun yazamıyorum. Hatta uzun düşünemiyoruz bile belki. Düşüncenin içeriğini nasıl geliştireceğimizden ziyade, bize sunulan karakter sınırları içinde nasıl ifade edebileceğimize kafa patlatıyoruz. Kısıtlayıcı bir etki... Halbuki sınırsızca düşünüp sınırsızca ifade etmenin güzelliğini yaşayabilseydik...
Velhasılı, uzun yıllar önce, henüz kendini-kocaman-olmuş-zanneden-bir-çocukken denememsiler serimin ilk yazısına "Hep yarım kalmış cümlelerde yaşıyorum ben. Sonunu getirmek için çaba harcadıkça virgüller çıkıyor karşıma..." cümleleriyle başlamıştım. Şimdi bakıyorum da, o zamanki halimden ziyade, şimdiki kendini-çocuk-zanneden-ama-eşek-kadar-olmuş-insan'ın içinde bulunduğu durumu daha iyi anlatıyor sanki...
Bunca zaman hiç böyle bir sorunum olmamıştı. Dikkat dağınıklığı yani... Belki daha da ilerlemeden bir çaresine bakmalı...
Sonra acaba o yarm yarım yazıları birbirine eklemleyip anlamlı bir bütün haline getirebilir miyim diye düşünüyorum?
Bilmem...
Belki de artık internette popüler olan pekçok sitenin belirli karakter sınırları belirlemesi yüzünden uzun yazamıyorum. Hatta uzun düşünemiyoruz bile belki. Düşüncenin içeriğini nasıl geliştireceğimizden ziyade, bize sunulan karakter sınırları içinde nasıl ifade edebileceğimize kafa patlatıyoruz. Kısıtlayıcı bir etki... Halbuki sınırsızca düşünüp sınırsızca ifade etmenin güzelliğini yaşayabilseydik...
Velhasılı, uzun yıllar önce, henüz kendini-kocaman-olmuş-zanneden-bir-çocukken denememsiler serimin ilk yazısına "Hep yarım kalmış cümlelerde yaşıyorum ben. Sonunu getirmek için çaba harcadıkça virgüller çıkıyor karşıma..." cümleleriyle başlamıştım. Şimdi bakıyorum da, o zamanki halimden ziyade, şimdiki kendini-çocuk-zanneden-ama-eşek-kadar-olmuş-insan'ın içinde bulunduğu durumu daha iyi anlatıyor sanki...
Yorumlar
Kendini-kocaman-olmuş-zanneden-bir-çocukken bile kocaman yürekli biriymişsin :) KOcaman yürekli ve yüreğindeki yükleri kağıda cesurca,ustalıkla aktarabilen bir çocukmuşsun . Çok sevdim o cümleyi.
Sevgiler,
Melike.
Güzel güzel sözler söylüyorsun hep, teşekkür ederim:) Keşke gerçekten öyle olabilsem,Söylediğin her şeydeki gibi. Birer parça ucundan tutuyor olabilirim belki. ama o kadarından bile söyleyebilirim ki, insanın canına okuyormuş hayat biraz mülayim olunca. (tuttum kendimi, kibar ifade ettim.:)) Ben bu çakmalıkla bile zor dayanıyorum, onlar nasıl dayanıyorlar hiçç bilmiyorum. Helal olsun vallahi.