Özlem ve Zamana Yenilmeyen Duygular

Eski bir fotoğrafa bakar gibi burnum sızlıyor. Özlemişim çünkü. Öyle mi? Öyle... Özlemişim...

Canım sıkıldıkça açıyorum bilgisayardan, artık bir iki vaktim ne kadarına el verirse... İzlerken dudaklarımın uçları yukarı doğru, burnumda bir sızı, gözlerimin ucunda da yaş... Bazen ilk seyirde ağladığım yerleri hatırlayıp evvelden başlıyorum ağlamaya. "Bak birazdan çok şahane ağlatacak ama ya!" diye ikna ediyorum kendimi bir de. Keza gülmek de aynı... "Bak bak," diyorum kendi kendime "Birazdan kopacağız." Pavlov amcama saygılar...

Ama ne güzel bir iş sevmişim ben. Ama ne güzel şeylere gülmüşüm, ne güzel şeylere ağlamışım. Ne güzel bir çabayla insanlığımı hatırlamışım. Ne güzel bir biçimde görmüşüm karşımdakilerin insanlığını... Kendilerine ve bize olan saygılarını... "Helal olsun" cümlesini çok kurdum onlar için zamanında. Bir kez daha kurarım, hep kurarım. Hatırladıkça kurarım. HELAL OLSUN!

Yorumlar