büyürken, tebessümümü de büyüteceğim, bi söz bu.

eksilirim ben. sık sık eksilirim. herkes gibi. herkes kadar. sonra bir şeyler olur, hayat sürer, bi şekilde tamamlarım kendimi yine. biri tebessüm eder mesela. biri hiç karşılıksız bi tatlılık yapar birine. ne bileyim, akşam güneşi usulca okşar gözlerimi. yeniden yeşeririm. tamamlarım kendimi. illaki tamamlarım. bi gülücüklü anı gelir hatrıma. bi şarkı kaşır içimi. ansızın kapı çalar ya da. bi hikâyeden bi el dokunur yüreğime. ne bileyim, bi şeyler olur işte. mutlaka olur. ben o eksikliği onlarla süsler, koyarım kalbimin dekorunda bi yere. güzelleştirir bir şekilde içimi.
ama ilk kez bu kadar eksiğim şimdi ve bu kocaman eksikliği küçücük kalbimde nereye sığdıracağımı bilemiyorum. kollarımda koskoca bi paket, öylece dikiliyorum kalbimin kapısında. dışarıda bırakamam, bozulmamalı eksikliği bile. bölemem parçalara. kocamansa kocaman, böyle sığmalı içime. acıtarak gerekirse. çizerek kalbimin duvarlarını. ne var korkacak acıdan? yaşaması, daha kolay korkusuyla baş etmekten acının.
ilk kez bu kadar eksiğim şimdi. koskoca otuz yıl kaldı geride. ilk kez bu kadar eksildim ben. ilk kez bu kadar eksikken büyüyorum. ilk kez bu kadar eksikken dinliyorum yüzümde bir tebessümle bunca güzel dileği. kendimi bildiğim an duyduğum ilk his özlemse, ikincisi şefkatli bi tebessümün tesellisiydi çünkü. o an sevdim tebessüm denen şeyi. o büyüleyici, şifacı etkiyi. nedense bundan hiç bahsetmemiştim daha önce. o tebessüm hep orada gibiydi çünkü. hep duracak gibi... duracak da gerçi. yüreğimin en güzel yerine astığım bi tablo gibi. izi çıkacak orada... baktıkça, belki hüzünle ama, gülümseyeceğim ben de... büyürken, tebessümümü de büyüteceğim, bi söz bu. bulaşıcıdır tebessüm. biliyorsunuz, değil mi? "baban neydi, neciydi?" diye sorsanız bana, "tebessümdü" derim galiba. insanın içini yumuşatan bi tebessüm. yetmez mi?