Bazen kendimi annesinden güç bela izin koparıp da oynamak için sokağa çıktığında herkesin evine gidişini izleyen bir çocuk gibi hissediyorum. Öylece duruyorum sokağın ortasında. Sanki herkes benden kaçıyor. Öyle bir mahzunluk... Başım önde ama gözlerim yukarı doğru bakıyor. Kocaman da açılmış çizgi film Japonları gibi. Oynayacak kimse yok... Sokağın ortasında zaman durmuş. Yanımdan telaşlı adımlarla işten dönen memurlar geçiyor. Hiçbiri fark etmiyor beni. Zaten adımlarındaki telaş ruhlarını öyle bir sarmış ki hiçbir şeyi fark etmiyor onlar. Ama ben yalnızım. Ama bütün arkadaşlarım, tam da ben oyuna katılacakken dağılıp gitmiş. O mahzunluk işte... Hani eve dönünce çaresiz, başını okşayıp şeker verdiklerinde sana geçip gidecek olan... O an ne kadar da sonsuz.
Yorumlar